Mianem strukturalizmu można by nazwać pewna postawę, zgodnie z którą dla właściwego zrozumienia sensu określonych zjawisk koniecznie jest określenie jego struktury. Struktura jest w tym wypadku pewną determinantą. Kiedy pada hasło strukturalizm języka, to w następnej kolejności pada nazwisko Ferdynanda de Saussure. To on jest bowiem w dużej mierze uważany za twórcę tego nurtu, który został zapoczątkowany na początku XX wieku. Sporo o założeniach strukturalizmu możemy przeczytać w pozostawionych przez niego dziełach, a mianowicie Kursie Językoznawstwa Ogólnego i Szkicach z Językoznawstwa Ogólnego. De Saussure swoje teorie w dużej mierze opierał na opozycyjności jednego znaku w stosunku do innych. W związku z tym aby dobrze zrozumieć dany znak językowy konieczna jest znajomość całej struktury, a więc języka. Co ważne język nie jest tu traktowany jako zbiór przypadkowych znaków, ale jest badany właśnie pod kątem występujących pomiędzy nimi relacji i zależności. Zgodnie z teorią strukturalizmu język jest w dużej mierze osobiście świadomości osoby wypowiadającej się. Bardzo istotne było tu rozróżnienie pomiędzy langue a parole, a więc pomiędzy językiem a mową. Język jest bowiem swojego rodzaju abstrakcją, a mowa jest zaś jego realizacją. Mowa jest jego odzwierciedlenie. Sam język to zaś zbiór znaków oraz rządzących nimi reguł, bez których mowa nie miałaby racji bytu. Zgodnie z tą teorią znak językowy składa się dwóch elementów znaczonego i znaczącego, gdzie znaczony jest abstraktem a znaczący jego słowną realizacją. Odkrycia de Saussure nie przebiegły bez echa. Posiadał on wielu słynnych kontynuatorów między inny Claude Levi Straussa, który w pewnym stopniu rozszerzył teorie strukturalizmu. Z kolei następujące po nim zjawisko poststrukturalizmu kojarzymy przede wszystkim z osobą Michela Foucaulta.