Język polski ma dwie odmiany – potoczną i literacką. W komunikacji międzyludzkiej używany jest język potoczny. Charakteryzuje się on znaczną swobodą w stosowaniu norm gramatycznych, zróżnicowanego słownictwa i poprawności stylistycznej. Jest to język mówiony, za jego pomocą przekazywana jest wiedza o faktach, wydarzeniach, jak również emocje. Zawiera on różne naleciałości w zależności od wieku, przynależności do określonej grupy społecznej, stopnia zażyłości z rozmówcą. Na co dzień posługują się nim robotnicy, intelektualiści, artyści. Wiedza i edukacja człowieka nie mają większego wpływu na jego poprawność językową w swobodnej komunikacji. Język potoczny jest powszechny i zrozumiały dla wszystkich, a co więcej, wytwarza on neologizmy oraz nowe formy ubogacające język i przyczyniające się do jego rozwoju.
Innymi zasadami kieruje się język literacki, w którym zasadniczą rolę odgrywa wiedza na temat obowiązujących norm gramatycznych, bogactwo słownictwa przejawiające się w stosowaniu synonimów, tworzenie nowych form stylistycznych dla osiągnięcia zamierzonego efektu artystycznego np. w poezji. Język literacki jest na ogół pisany. Używany jest przez twórców literatury pięknej, jak też w urzędach, instytucjach publicznych, szkołach, uczelniach wyższych.
Szczególnie edukacja szkolna młodzieży musi przebiegać w oparciu o język poprawny i staranny. Powinni o to dbać nie tylko poloniści, ale też nauczyciele każdego innego przedmiotu, pozwala to kształtować prawidłowe nawyki językowe i przygotować uczniów do stosowania poprawnej polszczyzny w sytuacjach tego wymagających.
Wiedza o regułach językowych przydaje się też każdemu z nas, na co dzień, kiedy trzeba napisać podanie, przygotować jakiś dokument albo prowadzić korespondencję.