Bardzo ciekawe jest to, że wielu ludzi postrzega naukę jako smutną konieczność. Mamy gdzieś w głowie przekonanie, że musimy się uczyć i koniec kropka, bo tylko to jest mądra droga życiowa. Rzeczywiście trochę tak jest. Jednak jeśli będziemy patrzeć na naukę tylko przez pryzmat przymusu to nigdy nie nauczymy się czerpać z niej radości. A to jest jednak bardzo ważne. Wiele osób nawet nie stara się, żeby tak było. A może nawet nie wie, że tak można.
Jeśli chcemy, by nauka nas fascynowała, to musi być naszą pasją. Bez tego ani rusz. Jeżeli to, czego się uczysz nie ma dla Ciebie użytku, zadaj sobie pytanie dlaczego w ogóle to robisz. Jeśli Twoim głównym powodem jest presja otoczenia i to, że masz poczucie, że inaczej kogoś zawiedziesz, najzwyczajniej w świecie przestań. Chyba masz swój mózg i potrafisz myśleć. Owszem, wymaga to odwagi. Ale z kolei nauka czegoś, co Cię tylko denerwuje wymaga głupoty. Zastanów się zatem co wybierasz. Bez pasji nigdzie nie dojdziesz. Jeśli natomiast jesteś w sytuacji, gdy uczysz się czegoś dlatego, że sam tak wybrałeś, była to Twoja indywidualna decyzja, ale nagle gdzieś po drodze zgubiłeś sens, to jeszcze nic straconego. Musisz odpowiedzieć sobie znów na pytanie dlaczego w ogóle kiedyś tego chciałeś, co Ci się w tym podobało. Zastanów się też, co dokładnie się stało, że sytuacja się zmieniła i patrzysz na to inaczej. Często zniechęcamy się właśnie wtedy, gdy pojawiają się pierwsze, trudności, upadki. Jednak to jest normalne i wcale nie świadczy o tym, że się do czegoś nie nadajesz. I koniecznie musisz w to uwierzyć, bo po pierwsze to prawda, po drugie skoro podejmujesz się nauki tego, to zrób tak, żeby była ona dla Ciebie naprawdę przydatna. Wiele rzeczy może zniechęcać, ale jak to się często mówi – nie narzekaj, że masz pod górę, kiedy idziesz na szczyt.