Pojęcie strukturalizmu jest elementem składowym słowotwórstwa. W swym założeniu jest to teoria, która opiera się na opartą na domniemaniu, iż język jako taki to swoista struktura zorganizowanych systemów znaków. Tak rozumiana system staje się przez to podstawowym kodem komunikacji pomiędzy ludźmi. W ujęciu strukturalistów język jest zatem system relacji. Jednocześnie w myśl ich teorii należy odrzucić te poglądy tak zwanych młodogramatyków tak by móc dążyć to ideały, którym jest w tym punkcie badanie języka metodą przyrodniczą, nazywaną też naturalizmem przyrodniczym. Strukturaliści odrzucają psychologizowanie a także atomizowanie języka. W ramach przyjętych przez nich teorii nie opisuje się teorii poza językowych. Za prekursorów strukturalizmu, nazywanej również lingwistyką strukturalną byli językoznawca szwajcarski Ferdinand de Saussure oraz językoznawca polski Jan Baudouin de Courtenay. W ramach szerokiego nurtu strutkuralizmu wyróżnić można takie szkoły, jak: genewska, praska (fonologiczna), kopenhaska (glossemantyczna) a także amerykańska (deskryptywna).Przyczyną tego, że w ramach jednego poglądu doktryny powstało tak wiele szkół jest fakt, różnej interpretacji poglądów de Saussurea. Prekursor ten wyróżniał w języku trzy podstawowe składowe. Pierwszą z nich jest: signifié czyli to co jest oznaczone. Drugim składnikiem wg de Saussurea jest signifiant czyli to, co oznacza, czy też określa. Ostatnim składnikiem języka jest suma tych dwóch poprzednich czyli langue. Odmienne poglądy w ramach tej samej teorii doprowadziły do powstanie wielu odnóg nurtu strukturalizmu. Jednocześnie trzeba przy tym zauważyć, że przy wielu oczywistych różnicach pomiędzy różnymi szkołami to co do zasady wszystkie one są wierne głównemu założeniu jakie przyświecało prekursorom tego nurtu nauki.