Podstawa – biblijny tekst o stworzeniu człowieka na obraz i podobieństwo boże.
Interpretacja tego w kontekście dogmatu o Trójcy Św. (dogmat trynitarny). Pojęcie osoby zafunkcjonowało w odniesieniu do Boga.
Drugi kontekst, to ustalenia Soboru Chalcedońskiego (451 r.) – w osobie Chrystusa połączyły się natura boska i ludzka (dogmat chrystologiczny).
Z tych dwóch kontekstów wynika, że wszystko co Bóg stworzył ma jedną naturę, ale jest też wiele hipostaz. Jedność + wielość
HIPOSTAZA:
• podstawa, fundament
• realnie istniejący byt, albo też „substancja” – wtedy jest synonimem terminu „…”
• w odniesieniu do dwóch powyższych dogmatów – hipostaza to samodzielny atrybut Boga; 3 osoby boskie to 3 hipostazy Boga
Człowiek jest przypomnieniem, odbiciem doskonałego pierwowzoru.
Prawosławna teologia rozróżnia:
* prosopon – maska – to zewnętrzna, psychologiczna cześć ludzkiej natury, to co oglądamy z zewnątrz, ale to nie jest istota
* hipostaza – istota – decyduje o człowieczeństwie, to aspekt bytu, który przekracza swoje ograniczenia, człowiek jest o tyle doskonały, o ile przypomina pierwowzór
Obraz boży jest człowiekowi dany – ma on obraz Boga wpisany w duszę. Grzech zamazał to podobieństwo.
Duchowy rdzeń człowieka może być przytłumiony przez to, co zewnętrzne, ale nigdy nie zostanie całkiem zamazany.
Kwestia pochodzenia człowieka – jest wyrazem jednorazowego aktu stworzenia, człowiek został specjalnie STWORZONY działaniem Boga. To nie jest wizja ewolucjonistyczna.
ORYGENES – obraz boży jest człowiekowi DANY, ale podobieństwo jest mu ZADANE.
ŚW. IRENEUSZ Z LYONU – „Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać sie Bogiem” – stąd wyprowadzona idea „przebóstwienia”, „обожения”, „theosis”. Mnisi kanonizowani – tytuł „преподобный”.
Obraz boży w człowieku to nie metafora, przeczucie, ale to obraz REALNY.